We gaan naar het `sneeuwklokjespad` in de Voornse duinen en bossen.
.
.
Maar om bij het sneeuwklokjespad te komen is nog een hele kunst nu het waterpeil in de duinen en bossen zo vreselijk hoog staat.
Er moet een heel flink stuk omgelopen worden, want sommige delen staan gewoon blank.
😦
.
.
Niet alleen vormt het water een barrière ook de omgevallen bomen van de laatste stormen zorgen er voor dat het pad vaak onbegaanbaar is.
.
.
Maar we komen er wel, de winterakonieten verwelkomen ons al.
.
.
Kijk de eerste sneeuwklokjes zitten al tussen de gele akonieten verstopt.
.
.
En zo belanden we in `sneeuwklokjesland`.
.
.
Zelfs hier staat een deel in het water
😦
.
.
Jammer dat de zon niet scheen en niet alle klokjes open stonden.
.
.
Dit jaar stonden er ook een andere soort…een bollere vorm.
🙂
.
.
Het blijft genieten deze witte grondwereld..
.
.
De klokjes zijn zo subtiel, teer en mooi om te zien.
.
….
.
.
.
De omgevallen boomstam geeft goed de kijkrichting aan.
..
..
.
We lopen nu richting de zee en zien al een haai in de boom.
🙂
.
Hier vinden we nog een wilde helleborus, een hulpvaardige hand heeft het hangende kopje even omgedraaid.
.
.
De duinen zijn door de vele wind van de laatste tijd goed gebeeldhouwd.
,
Een fraai gezicht deze winderosie
🙂
.
Allemaal een fijn weekend toegewenst.
.
